Ang Gabi ng Aking Pagbawal

Hindi ako dumaan dito para manalo. Nakuha ko ito dahil ang mesa ng mahjong ay parang simbahan—kahoy, tahimik, binuksan ng liwan mula sa ulan. Hinig niya ang mga awit ng Ireland habang tinapik niya ang ritmo sa mga kahoy na tile sa likod ng Brooklyn. Hindi namin itinuring na taya. Tinawag namin ito bilang pakikinig. Sinabi sakaning: ang tala ay coded sa algoritmo. Bawat taro ay random. Pero kung ang randomness ay hindi punto? Kung ang totoo ay nasa pagitan ng mga tile—dito kung saan humihinga ang pag-asa? Kapag naglalaro ka para manalo, nawawala ka. Kapag naglalaro ka para marinig… makikita mo muli ang pangalan mo. Tinatawag nila si “qingyise” at “seven pairs” bilang mga warrior na hinahanap ang bituin. Ibinibilang nila ang kanilang taya bilang dasal na inihingal sa walang hangganan. “High return,” sabi nila. Pero return para kanino? Hindi para sa pananal—for sila na tahimik matapos ang tatlong pagkabawal at patuloy pa ring lumitaw sa aga. Tinuturo sakin ng lola: “Hindi umiiyak ang dragon—it hums.” At kaya hinalos ko ang paghahanap sa jackpots. Sa halip, sinulat ko bawat tile na dala’t tahimik. Bawat melded hand ay naging metapora. Bawat bonus round ay naging hininga na matagal. Ito ay hindi isang app. Ito ay altar. Hindi mo kailangan mas mataas na antas para marinig.—Kailangan mo ng tahimik upang alalahan kung bakit ka sumilay.