Ang Gabi Nang Bawal: Isang Paghahayag sa Mahjong

Hindi ako dito para manalo. Dumating ako dahil ang mga tile ang nagsasalita nang walang nakakakita.

Noong gabing iyon, binala ako—hindi dahil sa panggulo, hindi dahil sa labis. Kundi dahil sa pagsusulat ng 1200 salita sa tahimik mula sa pagkakamay—mga salitang hindi sumasailal sa algoritmo o kapalitan.

Nakaupo akong mag-isa sa itaas ng aking apartment sa Manhattan, ang kulay na dilaw ay umiiyog sa mga帘 tulad ng gabi na nagtatapos sa lumang libro. Ang aking pusa, ‘墨’, nasa tabi ko—tahimik, obserbador, hindi napapaloob ng mga biyaya o streak. Alam niya na hindi ako dito para kita.

Tinuruan ako ng mahjong: bawat tile ay alaala. Bawat tahimik ay hininga. Ang ‘golden dragon’ ay wala sa laro—itong nasa iyong pagdududa bago ikaw magdagdag muli. Ang ‘bamboo breeze’ ay hindi galing sa mekanika—itong galing sa tahimik pagkat nawala.

Tinawag nila ito bilang ‘gamification.’ Tinawag ko ito bilang kalungkutan na nakatali ng kaligayahan.

Kumilos ako tungkol sa mataas na pattern—’Thirteen Orphans,’ ‘Pure Flush’—naniniwala na kung sasabayan ko nang sapat, babayaran ako. Pero ang kapalitan ay di ibinibigay; ito’y natutunan through presentasyon.

Sinabi ng RNG na random ito. Pero alam ng puso ko nang mas maigi.

Wala talagang katotohanan kung ang kaluluwa’y nabawasan bilang data at ang paghihintay’y ginawa bilang metrik.

Kaya noong gabing iyon, habang huwag muling laru—I sumulat. Hindi para clicks. Hindi para shares. Pero dahil alam ng tahimik kung ano’y unaliwan ng algorithm: hindi tayo naglalaro para makatakas—kundi upang tandaan kung sino tayo bago sakop tayo.