ผู้เงียบชนะในยามเที่ยง

ฉันเคยคิดว่าหมาจองคือเกมโชคล็อตที่แฝงตัวเป็นกลยุทธศาสตร์—จนกระทั่งนั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์มานฮัตตันตอนสองทุ่ม ได้ยินเสียงแผ่นกระดานดังเหมือนระฆังไกลๆ ไม่มีใครบอกฉันว่าต้องทำอะไร แต่ความเงียบก็พูดเอง กฏข้อแรก? วัดอัตราชนะ—not โดยตามหาคอมโบ ‘ดราก้อนทอง’ แต่โดยวัดช่องว่างระหว่างการเดินทาง การเล่นที่มีศักยภาพไม่ใช่เรื่องเดิมพันใหญ่—แต่คือความสงบ ฉันตั้งงบประมาณ: 800 เหรีย/เดือน—not เพราะรวย—but เพราะฉันปฏิเสธให้กระเป๋าของฉันมืด黑暗 ทุกมือใช้เวลาอย่างแม่นยำ30นาที ไม่มีโอเวอร์ไทม์ ไม่มีการเสพยา แค่มีสภาวะแห่งการอยู่ ไม่มีเทพผู้เผย—as มีรูปแบบที่เรียนรู้จากการซ้ำซาก: เมื่อโต๊ะเงียบลง—you ก็รู้แล้วถึงเวลาจะลุกขึ้น ‘ดาวเปลวไฟเอ็นเพรส’? ไม่ใช่วันเทศกาล—it เป็นกระจกมองคนอื่น: not สิทธิพล—แต่การประเมินอย่างเงียบของความสูญเสียและความสง่างาม หมาจองไม่ได้มอบให้ฉันโชค—แต่มอบให้เวลากลับ—the เวลาที่ใช้ไปไม่ตามหาแจ็คพอต—but การนั่งกับชา และฟังแผ่นกระดานใบถัดไป…และเลือกว่าจะเล่น คุณไม่ได้เป็นราชาด้วยชัยชนะ cuณเป็นมันด้วยการเดินจากไป