แมจองกับตรรกะเบย์ส

ผมเคยคิดว่าแมจองเป็นแค่เกมยามว่างสำหรับผู้สูงอายุ—จนกระทั่งผมคำนวณตัวเลข ในฐานะ INTJ ที่มีแนวคิดเชิงสถิติและทฤษฎีเกม ผมเห็นรูปแบบที่คนอื่นมองข้าม ไพ่ ‘มังกิน’ ไม่ใช่ของตกแต่ง—แต่คือเวกเตอร์สถานะในกระบวนการมาร์คอฟ แต่ละ ‘ชอ’ ไม่ใช้โชค—แต่คือ P=0.92 ที่ถูกปรับด้วยอัลกอริธึมที่ผ่านการรับรอง RNG ผมติดตามเซสชันเหมือนผู้จัดการพอร์ตโฟลิโอ: การเล่นแบบเสี่ยงต่ำ (‘plain chow’) ให้ผลตอบแทนคงที่; การเล่นแบบเสี่ยงสูง (‘thirteen orphans’) มีเคอร์โทซิสเชิงเอ็กซ์โพเนนเชียล—ระยะยาวใช่—but เฉะนั้นเฉพาะเมื่อเงินทุนของคุณรอดพ้นความผันผัน ตาราง ‘bamboo breeze’? มันไม่ใช่อากาล nostalgia—แต่มันคือบันทึกข้อมูลจากหมู่ไพ่มากกว่าหนึ่งหมื่นมือ รอบโบนัสแต่ละครั้งคือ A/B test ในเวลาจริง: เดิมพันฟรีคือกลุ่มควบคุม;รางวัล VIP คือตัวประมาณ MLE ผมไม่วิ่งตามชัยชนะ—I วิเคราะห์พวกมัน เมื่อคุณพลาดใบสุดท้าย? พัก. เปลี่ยนโหมด. เช็คลำดับฮิสโตแกรม—not อีโกของคุณ นี่ไมใช่มายาพนัน—มันคือวิศวกรรมการตัดสินใจภายใต้ความไม่มั่นคง—with ไพ่มังกินเป็นเซ็นเซอร์ และความเงียบเป็นสัญญาณเดียวเท่านั้น