จัซกับหมาโจง: จังหวินริธม

ผมเคยคิดว่าหมาโจงคือของเล่นจีนธรรมดา—จนกระทั่งวิเคราะห์กลไตรกรรมเหมือนการทดลองทางพฤติกรรม ทุกมือที่แจกเป็นการตัดสินใจเล็กๆ ภายใต้ความไม่แน่นอน การสับเบิลไม่ใช่เรื่องบังเออ—แต่เป็น RNG ที่ถูกปรับโดยภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม เมื่อคุณตามหา “qingyise” หรือ “seven pairs” คุณไม่ได้ไล่ตามโชค—คุณกำลังเพิ่มโหลดทางปัญญาในรอบรางวัลที่ล่าช้า data ผมบอกว่า: ผู้เล่นระดับสูงไม่มักเสียกว่าผู้เล่นความเสี่ยงต่ำ—they เล่นนานกว่า ในเวลางาน ผมวิเคราะห์พฤติกรรมผู้ใช้ในแอปฟินเทค: อัตราคลิก-ผ่าน, เส้นโค้งการคงอยู่, จุดหลุด—all สอดคล้องกับเวลาที่รอให้กระเบื้องมังโจอร์ตกมาลง ตอนกลางคืน? ผมอยู่ข้างบาร์ในโซโฮ tีมของทรีโอแจซ? เป็นจังหวินริธมของมือชนะ cซาโฟโฟนโซโล? เป็นช่วงเวลาที่คุณเลื่อมการวางเพื่อล่อการดึงครั้งหน้า จังหวินริธมเงียบระหว่างรอและการกระทำไม่ใช่วันทน—แต่มันคือการรับรู้รูปแบบที่ฝึกฝนโดยวัฒนธรรม ผมเคยมองคนใหม่อยู่กับมือปลอดเหมือน “pinghu”—แล้วสำเรียนสู่ “thirteen orphans” มือสั่น—and no fear นี่ไม่ใช่งานพนัน แต่มันคือจิตวิทยาประยุกต์สวมผ้าไหมและควันธูป