จากผู้เริ่มต้นสู่มังกรทอง

โต๊ะเป็นแท่นบูรุก

ฉันเริ่ม ngồiที่โต๊ะมังจ็องเหมือนผู้บุกรุกในวัด คิดว่ามันคือการชนะ—จนกระทั่งรู้ว่าชัยชนะไม่ได้มาจากโชค แต่มาจากความนิ่ง เดอะฮานด์แต่ละใบกลายเป็นพิธี: การหยุดระหว่างแผ่น การหายใจก่อนการวาง ความมั่นใจในการรู้ว่าเมื่อใดควรปล่อยไป

พิธีของมังกรทอง

ในแสงยามเย็นของเซี่ยงไฮ้ ที่ป้ายไฟจางหายไปเป็นความเงียบ ฉันได้ยินจังหวะแห่งกลยุทธศาสตร์—not เสียงรบก้อง แต่คือช่องว่าง ‘มังกรทอง มังจ็อง’ ไม่ใช่เกมรางวัล—แต่คือบทละครแห่งความอดทน รางวัล ‘แฟน’ มาถูกกำหนดเหมือนแสงจันดาวบนผืนน้ำ: neither loud nor cold, but luminous.

พื้นฐานคือพรหม

‘พื้นฐานทอง’ของฉันไม่มีขีดจำกัด—แค่มโนธรรม Rs.800 ไม่ใช่รายจ่าย; มันคือการถวาย เล่นนาน20นาที—not เพื่อชนะ—แต่เพื่อฟังลมระหว่างแผ่น เมื่อหยุดตามหาผลกำไร ก็เริ่มได้ยินชื่อของตัวเองในความเงียบ

พิธีแห่งกลางเดือน

ในเทศกาลกลางเดือนครั้งสุดท้าย ฉันนั่งคนเดียว—and ชนะ Rs.2,000 ในเหรียญฟรี—not เพราะเล่นหนัก—but เพราะเล่นจริง คนอื่นไลตามภาพหน้าจอ;ฉันไลตามความเงียบ เครื่องหมายของฉัน? สายน้ำตาที่เงียบนิ่งในกระจก

ไม่มีคำทำนาย—เฉพาะทางเลือก

ชะตากรรมไม่มีการเขียนไว้ในตำราหรืออัลกอริตึม—แต่มากำหนดโดยฝามือเมื่อคุณตัดสินใจจะรอ—or not.เทพเจ้าใดมอบโชคให้ตรงนี้; มีแต่อารามเท่านั้น