จากผู้เริ่มต้นสู่มังจงทองคำ

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเป็นตำนาน แค่ต้องการหายใจ เมื่อครั้งแรกนั่งที่โต๊ะมังจงในบรูคลิน ฉันคิดว่ามันคือการชนะ แต่เกมแท้จริงไม่อยู่ที่ใบ—แต่อยู่ที่ช่วงว่างระหว่างใบ การหยิบแต่ละใบคือการเจรนา การหยุดพักคือการหายใจ ฉันเรียนรู้ว่า “โชคลาภ” ไม่ใช่คำทำนาย—แต่คือทางเลือกเมื่อคุณคว้าใบสุดท้าย—ที่เติมเต็มมือของคุณด้วยจังหวะ มารดาเรียกมันว่า “ตรรกะหยก” ปู่ย่าบอกว่า “เล่นช้าพอจะได้ยินกลอง” และฉันก็ทำตาม ในสองสิบนาทีหลังงาน ถ้าน้ำชา กับเดิมน้ำมาก เพียงแค่มีอยู่ ฉันเริ่มศึกษาลายลักษณะ—notแค่มือ—butคน คนรอบข้างบน #GoldenDragonMahjong เปลี่ยนเป็นพระธรรมของฉัน: เมื่อชัยชนะครั้งเดียวหลังจากสามความพ่ายแพ้ เขียนเรื่องใหม่ให้พวกเขา รางวัลแท้จริง?ไม่ใช่เหรียญ—butการเชื่อมโยง #StarfireEmperorFeast ไม่ใช่งาน—แต่เป็นคำเชิญให้อยู่ ฉันเลิกไลตามาทรและหันมาฟัง—toผู้เฒ่าที่เล่นด้วยความถ่อมตน มิใช่อิหิว ตอนนี้เมื่อฉันนั่งลงตอนเที่ยงกลางคืนพร้อมแสงทองคำ (#FFD700) และเงามืดลึก (#00008B) ผมไม่ได้เล่นเพื่อชนะ—I เล่นเพราะมันจำผมไว้ คุณไม่ต้องการใบเวทย์ คุณต้องการช่วงเวลา มาเข้าร่วม #GoldenDragonCommunity เผ่านภาพหน้าจอของคุณ ให้พวกเขารู้ว่าใครจริงๆเต้นไปกับไฟของมังกร